Έχω την εμπειρία σχετικά πρόσφατα να έχω εργαστεί για λίγο διάστημα ως εισπράκτορας διοδίων, στην Εθνική οδό Αθηνών-Θεσσαλονίκης. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να δω τα πράγματα από μία άλλη σκοπιά και να σχηματίσω μία σφαιρική άποψη γύρω από την υπόθεση των διοδίων. Στις επόμενες γραμμές θα επιχειρήσω να σας μεταφέρω κάποιες από τις εμπειρίες μου και με επιχειρήματα θα υποστηρίξω την άποψη μου, πως τα διόδια αποτελούν μία μορφή αρπαχτής ιδιωτικών συμφερόντων, εις βάρος του Ελληνικού λαού, που δεν προσφέρουν τίποτα στο κοινωνικό σύνολο και απαξιώνουν την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση.
Ας ξεκινήσουμε σχετικά με το πώς πήγα εκεί. Μία αγγελία τοπικής εφημερίδας ήταν η αφορμή. Ζητούσαν εισπράκτορες διοδίων με τυπικά προσόντα που εγώ είχα, για πενθήμερες οκτάωρες βάρδιες και με το φάντασμα της ανεργίας να απειλεί, απέστειλα με mail το βιογραφικό μου. Φάνταζε σαν την ιδανική περίπτωση μέσα στην εργασιακή ξηρασία που μαστίζει την περιοχή μου, παρότι γνώριζα εκ των προτέρων αν με παίρνανε, πως θα διένυα για να πηγαινοέρχομαι στη δουλειά μου περίπου 100χλμ ημερησίως με έξοδα δικά μου. Ενδεικτικά χρειαζόμουν ένα ρεζερβουάρ ανά 4 ημέρες περίπου χώρια τη φθορά του αυτοκινήτου γιατί συγκοινωνία δεν εξυπηρετούσε. Για αρκετές ημέρες δεν είχα καμία ανταπόκριση, σε βαθμό που έπαψα να ελπίζω, ώσπου μια ημέρα χτυπάει το τηλέφωνο μου. Ήταν από τα κεντρικά και με καλούσαν για συμμετοχή σε ένα τεστ δεξιοτήτων, τεστ που εστίαζε στο πόσο καλή «μηχανή» υπολογισμού και ταχύτητας είσαι. Εκείνο που δεν εξέταζαν όμως ήταν για πόση ώρα συνεχόμενα θα μπορούσες να διατηρείς μία στάνταρ απόδοση. Όλος χαρά, πήρα το τρένο και ταξίδεψα 165χλμ τη συμφωνημένη ώρα και μέρα για να συμμετέχω στη διαδικασία.
Πράγματι έτσι κι έγινε και ύστερα από μερικές μέρες μου τηλεφωνούν για να περάσω από συνέντευξη, αφού όπως μου ανακοίνωσαν είχα επιτύχει στη διαδικασία. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε με τον τομεάρχη και τα πράγματα έμοιαζαν ιδανικά. Εν ολίγοις με ειδοποίησαν πως προσλαμβάνομαι και ξεκινάω να εργάζομαι άμεσα. Δεν μου άρεσε το γεγονός πως ενώ πήγα εκεί μετά από δική τους πρόσκληση με έβαλαν και πλήρωσα τα διόδια κανονικά. Είχαν σύστημα, οι εργαζόμενοι να πληρώνουν καθημερινά διελεύσεις για να πάνε στη δουλειά τους, χρήματα που τα επέστρεφαν, πάντα όμως καθυστερημένα, πολλές φορές και ύστερα από 2+ μήνες. Επιπλέον σε άλλη εταιρεία ανήκαν τα διόδια και άλλη εταιρεία με προσέλαβε. Στην ουσία ήμουν ενοικιαζόμενος εργαζόμενος και αυτό γινόταν για να μη μπορούν οι εργαζόμενοι να έχουν κάποιας μορφής υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους για αυτό μοίραζαν τους εργαζόμενους. Η πρόσληψη μου ήταν σύμβαση πεντάμηνης διάρκειας με προοπτική ανανέωσης και ο μισθός μία κοροϊδία και μισή για τα χρήματα που τους βγάζαμε και για τις αντιξοότητες του αντικειμένου. Στα συν πως ήταν τακτικοί στη πληρωμή.
Μου έδωσαν ένα βιβλίο με κανονισμούς που έπρεπε να το μάθω σε 24 ώρες. Ίσως νόμιζαν πως είμαι «παιδί θαύμα». Από τα πρώτα πράγματα που μου είπαν, ήταν πως η εταιρεία έχει γραφείο τύπου και δεν πρέπει να απαντήσω σε καμία ερώτηση δημοσιογράφου και αν ποτέ έρθουν δημοσιογράφοι και με ρωτήσουν οτιδήποτε, τους παραπέμπω εκεί. Εδώ να σας θυμίσω πως στο πρόσφατο συμβάν με τα Τέμπη που έκοψε την Ελλάδα στα δυο, το γραφείο τύπου εταιρίας διοδίων ανακοίνωσε πόρισμα πως για το συμβάν «φταίει ο Θεός». Όλο αυτό το αναφέρω και ας μη με αφορά άμεσα απλώς για να σας δείξω πως σκέφτονται. Πληρώνουμε δημοσιογράφους για να φτιάχνουν την εικόνα μας προς τα έξω και να «διυλίζουν» οποιαδήποτε πληροφορία μας αφορά.
Το εργασιακό περιβάλλον ήταν ιδιαίτερο και αντικατοπτρίζει την ανθρωποφαγία που υπάρχει στην κοινωνία μας. Υπήρχαν «αγαπημένοι» εργαζόμενοι που ζούσαν σε έναν μικρόκοσμο και νόμιζαν πως έκαναν το ποιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, ενώ συνέχεια δημιουργούσαν προβλήματα στους υπόλοιπους με συμπεριφορές υπονόμευσης. Σε αντάλλαγμα τύχαιναν της καλύτερης μεταχείρισης από τη διοίκηση, πολλές φορές εις βάρος των υπολοίπων. Ενδεικτικά στο σταθμό των διοδίων ήταν εργαζόμενοι από δυο νομούς, η άνοδος στην ιεραρχία όμως είχε ξεκάθαρη προτίμηση αφού περιελάμβανε εργαζόμενους μόνον από τον έναν νομό. Οι υπόλοιποι φαίνεται ήταν εκτός «προτιμήσεων».
Οι άδειες δίνονταν επιλεκτικά και αν δεν ήσουν μέλος της κλίκας, σου έδιναν άδεια υποχρεωτικά όποτε ήθελαν. Αξίζει να σημειώσω πως το πενθήμερο έγινε οκταήμερο και το οκτάωρο μόνον οκτάωρο δεν ήταν αφού η εταιρεία δεν είχε όλα τα εφόδια για να μπορείς να παραδώσεις την είσπραξη σου, δημιουργώντας έναν άτυπο ανταγωνισμό ανάμεσα στους υπαλλήλους σχετικά με το ποιος θα μπει πρώτος στην αίθουσα καταμέτρησης. Οι επόπτες προϊστάμενοι ήταν γεμάτοι ειρωνεία και αγένεια, ενώ μετέφεραν μέρος των ευθυνών τους στους υφιστάμενους τους. Παράλληλα δημιουργούσαν προβλήματα και δυσκολίες στη συνεργασία, ενώ με τις ασάφειες τους δημιουργούσαν προστριβές με το κοινό και παρεμπόδιζαν την ομαλή λειτουργία της εργασίας. Τέλος θέλω να πω πως το τι εισέπνεες κάθε μέρα από το καυσαέριο όταν ήσουν στο κουβούκλιο δεν περιγράφεται. Τα ρούχα και τα πνευμόνια γίνονταν μαύρα στην κυριολεξία.
Για να είμαι σωστός πρέπει να αναφέρω πως υπήρχαν και εξαιρέσεις με επόπτες που έκαναν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό, όπως και συνάδερφοι που πραγματικά ήταν ακέραιοι χαρακτήρες και είχα την τύχη να γνωρίσω. Θα ήθελα να τους ευχηθώ ολόψυχα να βρουν κάτι καλύτερο και να γλιτώσουν από εκεί, ενώ για τους περισσότερους επαγγελματίες οδηγούς φορτηγών αξίζει να αναφέρω πως είμαι εντυπωσιασμένος από την συμπεριφορά τους και τον επαγγελματισμό τους.
Ας ξεκινήσουμε σχετικά με το πώς πήγα εκεί. Μία αγγελία τοπικής εφημερίδας ήταν η αφορμή. Ζητούσαν εισπράκτορες διοδίων με τυπικά προσόντα που εγώ είχα, για πενθήμερες οκτάωρες βάρδιες και με το φάντασμα της ανεργίας να απειλεί, απέστειλα με mail το βιογραφικό μου. Φάνταζε σαν την ιδανική περίπτωση μέσα στην εργασιακή ξηρασία που μαστίζει την περιοχή μου, παρότι γνώριζα εκ των προτέρων αν με παίρνανε, πως θα διένυα για να πηγαινοέρχομαι στη δουλειά μου περίπου 100χλμ ημερησίως με έξοδα δικά μου. Ενδεικτικά χρειαζόμουν ένα ρεζερβουάρ ανά 4 ημέρες περίπου χώρια τη φθορά του αυτοκινήτου γιατί συγκοινωνία δεν εξυπηρετούσε. Για αρκετές ημέρες δεν είχα καμία ανταπόκριση, σε βαθμό που έπαψα να ελπίζω, ώσπου μια ημέρα χτυπάει το τηλέφωνο μου. Ήταν από τα κεντρικά και με καλούσαν για συμμετοχή σε ένα τεστ δεξιοτήτων, τεστ που εστίαζε στο πόσο καλή «μηχανή» υπολογισμού και ταχύτητας είσαι. Εκείνο που δεν εξέταζαν όμως ήταν για πόση ώρα συνεχόμενα θα μπορούσες να διατηρείς μία στάνταρ απόδοση. Όλος χαρά, πήρα το τρένο και ταξίδεψα 165χλμ τη συμφωνημένη ώρα και μέρα για να συμμετέχω στη διαδικασία.
Πράγματι έτσι κι έγινε και ύστερα από μερικές μέρες μου τηλεφωνούν για να περάσω από συνέντευξη, αφού όπως μου ανακοίνωσαν είχα επιτύχει στη διαδικασία. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε με τον τομεάρχη και τα πράγματα έμοιαζαν ιδανικά. Εν ολίγοις με ειδοποίησαν πως προσλαμβάνομαι και ξεκινάω να εργάζομαι άμεσα. Δεν μου άρεσε το γεγονός πως ενώ πήγα εκεί μετά από δική τους πρόσκληση με έβαλαν και πλήρωσα τα διόδια κανονικά. Είχαν σύστημα, οι εργαζόμενοι να πληρώνουν καθημερινά διελεύσεις για να πάνε στη δουλειά τους, χρήματα που τα επέστρεφαν, πάντα όμως καθυστερημένα, πολλές φορές και ύστερα από 2+ μήνες. Επιπλέον σε άλλη εταιρεία ανήκαν τα διόδια και άλλη εταιρεία με προσέλαβε. Στην ουσία ήμουν ενοικιαζόμενος εργαζόμενος και αυτό γινόταν για να μη μπορούν οι εργαζόμενοι να έχουν κάποιας μορφής υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους για αυτό μοίραζαν τους εργαζόμενους. Η πρόσληψη μου ήταν σύμβαση πεντάμηνης διάρκειας με προοπτική ανανέωσης και ο μισθός μία κοροϊδία και μισή για τα χρήματα που τους βγάζαμε και για τις αντιξοότητες του αντικειμένου. Στα συν πως ήταν τακτικοί στη πληρωμή.
Μου έδωσαν ένα βιβλίο με κανονισμούς που έπρεπε να το μάθω σε 24 ώρες. Ίσως νόμιζαν πως είμαι «παιδί θαύμα». Από τα πρώτα πράγματα που μου είπαν, ήταν πως η εταιρεία έχει γραφείο τύπου και δεν πρέπει να απαντήσω σε καμία ερώτηση δημοσιογράφου και αν ποτέ έρθουν δημοσιογράφοι και με ρωτήσουν οτιδήποτε, τους παραπέμπω εκεί. Εδώ να σας θυμίσω πως στο πρόσφατο συμβάν με τα Τέμπη που έκοψε την Ελλάδα στα δυο, το γραφείο τύπου εταιρίας διοδίων ανακοίνωσε πόρισμα πως για το συμβάν «φταίει ο Θεός». Όλο αυτό το αναφέρω και ας μη με αφορά άμεσα απλώς για να σας δείξω πως σκέφτονται. Πληρώνουμε δημοσιογράφους για να φτιάχνουν την εικόνα μας προς τα έξω και να «διυλίζουν» οποιαδήποτε πληροφορία μας αφορά.
Το εργασιακό περιβάλλον ήταν ιδιαίτερο και αντικατοπτρίζει την ανθρωποφαγία που υπάρχει στην κοινωνία μας. Υπήρχαν «αγαπημένοι» εργαζόμενοι που ζούσαν σε έναν μικρόκοσμο και νόμιζαν πως έκαναν το ποιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, ενώ συνέχεια δημιουργούσαν προβλήματα στους υπόλοιπους με συμπεριφορές υπονόμευσης. Σε αντάλλαγμα τύχαιναν της καλύτερης μεταχείρισης από τη διοίκηση, πολλές φορές εις βάρος των υπολοίπων. Ενδεικτικά στο σταθμό των διοδίων ήταν εργαζόμενοι από δυο νομούς, η άνοδος στην ιεραρχία όμως είχε ξεκάθαρη προτίμηση αφού περιελάμβανε εργαζόμενους μόνον από τον έναν νομό. Οι υπόλοιποι φαίνεται ήταν εκτός «προτιμήσεων».
Οι άδειες δίνονταν επιλεκτικά και αν δεν ήσουν μέλος της κλίκας, σου έδιναν άδεια υποχρεωτικά όποτε ήθελαν. Αξίζει να σημειώσω πως το πενθήμερο έγινε οκταήμερο και το οκτάωρο μόνον οκτάωρο δεν ήταν αφού η εταιρεία δεν είχε όλα τα εφόδια για να μπορείς να παραδώσεις την είσπραξη σου, δημιουργώντας έναν άτυπο ανταγωνισμό ανάμεσα στους υπαλλήλους σχετικά με το ποιος θα μπει πρώτος στην αίθουσα καταμέτρησης. Οι επόπτες προϊστάμενοι ήταν γεμάτοι ειρωνεία και αγένεια, ενώ μετέφεραν μέρος των ευθυνών τους στους υφιστάμενους τους. Παράλληλα δημιουργούσαν προβλήματα και δυσκολίες στη συνεργασία, ενώ με τις ασάφειες τους δημιουργούσαν προστριβές με το κοινό και παρεμπόδιζαν την ομαλή λειτουργία της εργασίας. Τέλος θέλω να πω πως το τι εισέπνεες κάθε μέρα από το καυσαέριο όταν ήσουν στο κουβούκλιο δεν περιγράφεται. Τα ρούχα και τα πνευμόνια γίνονταν μαύρα στην κυριολεξία.
Για να είμαι σωστός πρέπει να αναφέρω πως υπήρχαν και εξαιρέσεις με επόπτες που έκαναν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό, όπως και συνάδερφοι που πραγματικά ήταν ακέραιοι χαρακτήρες και είχα την τύχη να γνωρίσω. Θα ήθελα να τους ευχηθώ ολόψυχα να βρουν κάτι καλύτερο και να γλιτώσουν από εκεί, ενώ για τους περισσότερους επαγγελματίες οδηγούς φορτηγών αξίζει να αναφέρω πως είμαι εντυπωσιασμένος από την συμπεριφορά τους και τον επαγγελματισμό τους.
Μελανό σημείο αποτελεί η παιδεία κάποιων οδηγών, που θέλοντας να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια τους για το ότι πλήρωναν διόδια, μετέτρεπαν με τη συμπεριφορά τους σε εξιλαστήρια θύματα τους απλούς εισπράκτορες και η δυσαρέσκεια τους αυτή δεν έφτανε ποτέ στους πραγματικούς αποδέκτες αντίθετα πλήγωνε παιδιά των 700 ευρώ.
Από τα πρώτα πράγματα που έμαθα ήταν πως τα διόδια μόλις παραχωρήθηκαν σε αδηφάγους εργολάβους τοποθέτησαν μπάρες και έκλεισαν τους παράδρομους. Όπου δεν το έχουν κάνει θα το πράξουν σύντομα. Η ακόρεστη απληστία τους είναι τόσο μεγάλη που δεν πρέπει να μας ξεφύγει κανείς. Τοποθέτησαν πρώτα τις μπάρες και μετά φρόντισαν για τη σωστή σήμανση με αποτέλεσμα κατά το διάστημα παραμονής μου εκεί να δω άπειρα ατυχήματα ευτυχώς χωρίς τραυματισμούς, αλλά με πολλά σπασμένα παρμπρίζ.
Μία άλλη σημαντική αλλαγή που έλαβε χώρα μόλις τα διόδια ιδιωτικοποιήθηκαν ήταν στο μέτρημα του ύψους των οχημάτων. Όσο τα διόδια ήταν στο δημόσιο η μέτρηση γινόταν από την αρχή του τροχού, από το σημείο δηλαδή κοντά στην άσφαλτο. Αυτό άλλαξε και η μέτρηση ξεκινάει από τη μέση της ρόδας. Αυτό μπορεί να σας φαίνεται ασήμαντο αλλά τους εξασφαλίζει το πλεονέκτημα αυτών των πόντων ούτως ώστε να κάνουν ορισμένα αυτοκίνητα να πληρώνουν 2-3 ευρώ παραπάνω σε κάθε διέλευση, αφού τα κατατάσσουν σε ανώτερη κατηγορία.
Η ακόρεστη όρεξη τους δεν σταμάτησε μόνον εκεί αλλά έβαλαν στο μάτι και τους τζαμάδες. Όλοι θα έχετε δει πως πολλοί επαγγελματίες της συγκεκριμένης κατηγορίας έχουν φορτηγάκια με καρότσα σαν τα αγροτικά αλλά για να μη σπάσουν τα τζάμια που μεταφέρουν έχουν μία ειδική μεταλλική κατασκευή στην καρότσα τους, το γνωστό τρίγωνο. Αποφάσισαν πως η συγκεκριμένη κατασκευή κατατάσσει τα οχήματα τους σε υψηλότερη κατηγορία. Έτσι παρατήρησα το οξύμωρο ο επαγγελματίας για να περάσει ένα τζάμι να πρέπει να δώσει το μισό μεροκάματο στα διόδια αλλά ο ιδιοκτήτης πολυτελούς σκάφους που το μεταφέρει με τρέϊλερ να πληρώνει κατηγορία απλού ΙΧ.
Αλγεινή εντύπωση μου προκάλεσε η αντιμετώπιση τους στα αυτοκίνητα με την ένδειξη Α.Μ.Ε.Α. όπου προσπαθούσαν να βρουν χίλιες δυο δικαιολογίες για να μην απαλλάξουν το όχημα από τη διέλευση. Χωρίζουν δε τους ανθρώπους αυτούς σε παραπληγικούς και τυφλούς. Κάποιος θα τους έχει πει φαίνεται, πως οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης είναι ποιο προνομιούχοι από τους ανθρώπους που έχουν χτυπηθεί από την παραπληγία και πρέπει να πληρώνουν διόδια. Κατήργησαν εντελώς την ανθρώπινη ιδιότητα. Και μη φανταστείτε πως οικονομικά αξίζει τον κόπο, γιατί μιλάμε για 2-3 περιπτώσεις ανά βάρδια στις χίλιες.
Ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί η αντιμετώπιση των οχημάτων που κινούνται για την πυρόσβεση. Όλοι θυμάστε την περυσινή πυρκαγιά στην Αττική. Το λεκανοπέδιο χρειάζονταν βοήθεια σε υδροφόρες και άλλα οχήματα. Προς τιμήν τους πολλοί ήταν οι ιδιώτες εθελοντές που κατέβηκαν στην Αθήνα με τα οχήματα τους. Όλοι μα όλοι πλήρωσαν διόδια. Η πυροσβεστική υπηρεσία παρέλαβε κάποια καινούρια οχήματα από Γερμανία και όταν αυτά πέρασαν πλήρωσαν κανονικά διόδια.
Όταν κάποιος δεν έχει χρήματα για τη διέλευση δημιουργείται σκόπιμα μεγάλο πρόβλημα από ορισμένους επόπτες. Η διαδικασία προβλέπει πως πρέπει να κατέβουν κάτω και να κόψουν ένα έντυπο, την «αδυναμία πληρωμής», όμως επιδιώκουν να δημιουργηθεί ουρά καθυστερώντας επίτηδες, για να έρθει ο οδηγός σε δύσκολη θέση μήπως και πληρώσει. Μήπως και οι υπόλοιποι οδηγοί τον αναγκάσουν με τις φωνές τους να πληρώσει. Με άλλα λόγια επιδιώκουν την ανθρώπινη ταπείνωση, τον ανθρώπινο εξευτελισμό.
Υποτίθεται πληρώνουμε διόδια για να συντηρούνται οι δρόμοι, να κλείνουν λακκούβες, να απομακρύνονται εμπόδια. Μία ημέρα στο σχόλασμα είδα όπως έφευγα με το αμάξι μου ένα σκυλί χτυπημένο. Στη στάση μου για να πληρώσω τη διέλευση μου το ανέφερα στη συνάδερφο για να στείλουν συνεργείο να το μαζέψουν. Η συνάδερφος το έδωσε το συμβάν εκεί που έπρεπε το σκυλί όμως έμεινε στην άσφαλτο για τις επόμενες τρεις ημέρες.
Τα τελευταία χρόνια τα διόδια έχουν πολλαπλασιαστεί. Εάν παρατηρήσετε εκμεταλλεύονται σε πολλές περιπτώσεις κάποιες προσθήκες σε δρόμους που προϋπήρχαν για να εγκαταστήσουν σταθμούς διοδίων. Πόσο δίκαιο είναι αυτό; Για δρόμους που έχει πληρώσει ο Ελληνικός λαός κάποιοι να κλείνουν συμβόλαια για να ξαναπληρωθούν αυτοί οι δρόμοι για τα επόμενα 30-40 χρόνια; Αν κάποιος κατά λάθος πάρει λάθος δρόμο και πάει να γυρίσει πίσω τα διόδια δεν τον αφήνουν αν δεν ξαναπληρώσει. Μα ένα κουστούμι δοκιμάζει κανείς και αν δεν του αρέσει το αφήνει δεν τον υποχρεώνει κανείς να το πληρώσει.
Επιπλέον να σας πω πως όποιος έδινε χαρτονόμισμα των 100 ευρώ φακελωνόταν χωρίς να το γνωρίζει. Έπρεπε να καταγραφεί η πινακίδα του και να αντιστοιχηθεί με τον αριθμό του χαρτονομίσματος καθώς και η ώρα που πέρασε. Επίσης στους μόνιμους κατοίκους των γύρω περιοχών κόβονταν παράβαση. Εκείνοι δεν το γνώριζαν αλλά αυτή ήταν η λογιστική κίνηση που καταχωρούνταν. Δεν είχαν φροντίσει να εφοδιάσουν το λογισμικό τους με μία εξαίρεση νόμιμη για τους ανθρώπους αυτούς. Γιατί άραγε μήπως γιατί θα τους βάλουν να πληρώνουν και αυτούς; Για να μην πω για τους ψηφιακούς πομποδέκτες. Κάθε εταιρία έβγαλε τον δικό της με σκοπό να αποσπά μαζεμένα χρήματα και δεν αναγνωρίζει η μία τον πομποδέκτη της άλλης.
Τελειώνοντας εκτίμηση μου είναι πως τα διόδια θα αποτελέσουν όπλο της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Κάτι σαν σταθμούς ελέγχου για αυτό και θα τα βάλουν και στις εισόδους των χωριών και των πόλεων. Έτσι θα φακελώνεται κάθε όχημα και κάθε μετακίνηση. Στους σταθμούς διοδίων έχουν γίνει όλα ψηφιακά και καταγράφονται τα πάντα.
Η λύση είναι μία και έχει ξεκινήσει από απλούς πολίτες. Μένει μόνο να πάρει μαζικές διαστάσεις κάτι το οποίο τρέμουν. Αγνοήστε τα, μην τα πληρώνεται. Κάντε την αρχή τώρα που θα πάτε διακοπές. Αφήστε τους στα κρύα του λουτρού γιατί αυτό τους πονάει. Σκεφτείτε το κι αλλιώς. Ποιοι είναι αυτοί που θα μου ζητήσουν να πληρώσω για να μετακινηθώ ελεύθερα στην Ελληνική επικράτεια
